stil protest op originele wijze ge-uit ...

donderdag 28 oktober 2010

sinds vorige week heb ik niets meer geschreven, maar ondertussen is er wel al héél wat gebeurd...

het was voor mij een hele intensieve week, waardoor ik 's avonds 'leeg' was
zin om dàn nog aan een bericht te beginnen, had ik echt niet meer...

sorry, sorry, sorry, maar jullie geduld wordt straks beloond met héérlijk nieuws ...!

eerst nog dit - (een 'mea culpa, mea maxima culpa')  :
ik ken mezelf vrij goed, en ik weet, dat wanneer ik begin aan een bericht, ik daar wel even zoet mee ben ...
ik weet ook dat ik rust nodig heb om sterk te blijven...
dus liet ik mijn geschrijf maar wijselijkerwijze wat links liggen

alleen op mijn facebookpagina schreef ik regelmatig een berichtje - daar kàn ik niet veel schrijven, móet ik héél kort zijn, ben ik dus snel klaar (het aantal tekens voor een bericht is heel beperkt, vandaar ...)

ik zei het eerder al : ik wil niet dat deze blog een 'blok-aan-mijn-been' wordt.
het moet mijn uitlaatklep blijven, de rem op het molentje in mijn hoofd, mijn boei in de woelige zee waardoor ik het hoofd boven water kan blijven houden, mijn sterkmaker, ...

wat niet wil zeggen dat ik egoïstisch wil zijn, want het besef dat heel wat mensen met onze situatie meele(v/z)en geeft me tonnen kracht om door te gaan, om de moed niet op te geven en te blijven geloven dat het ooit allemaal weer goed wordt ...
bij deze dus een oprechte "dankjewel" - jullie steun doet mij, geert, wannes en heike ééénorm veel deugd !


en nu het hééééérlijke nieuws :

martje ligt sinds maandag weer op een kamertje op 3K6 !

in de loop van vorige week werd de slaapmedicatie stapje per stapje afgebouwd - hierdoor kwam ze al nu en dan eens een beetje wakker
ze bleef echter beademd, maar toch ondervonden ze ook dat ze zo nu en dan al eens wat mee-ademde;
dat was een goed teken
zo werd er beslist om ook de hulp van de machine stilletjes aan af te bouwen, tot ze alleen nog maar een heel klein beetje ondersteuning kreeg.

zaterdagavond werd dan beslist om de intubatie te verwijderen, waardoor ze dus weer volledig zelfstandig zou moeten/kunnen ademen.
het was een spannend moment !
maar het verliep heel vlot - de tube kwam er heel vlot uit, en ze ademde onmiddellijk heel goed - eerst wat met horten en stoten, maar al vrij vlug weer rustig en normaal
in eerste instantie kreeg ze wat hulp door middel van adrenaline, om haar bloedvaten 'open' te zetten, en daarna door wat extra goeie zuurstof via een 'neusbrilletje' (zo'n slangetje dat om de oortjes wordt gelegd, en in de twee neusgaatjes past)

martje vond dit brilletje maar niks, trouwens er zat al een maagsonde in haar neusje, dus vond ze dat er blijkbaar net teveel aan...
telkens weer gingen haar handjes richting neusje, terwijl haar beide neusvleugeltjes zicht krulden als een biggenstaartje
maar neen, ze kon er niet bij, want de verpleging was haar al voor geweest : haar handjes waren vastgebonden aan haar bedje of soms ook wel eens aan haar pamperke...

deze maatregel was al onmiddellijk genomen toen ze op de PICU (pediatric intensive care unit) was toegekomen, wat me eigenlijk wel een rustgevend gevoel gaf, want ze is in staat om alle draden (en het zijn er nogal wat) los te trekken...

martje evolueerde zondag heel goed, zodanig zelfs dat er al gesproken werd over een kamertje op 3K6...

en inderdaad, toen ik maandag bij haar kwam wist de verpleegster mij onmiddellijk te zeggen dat ze nog die dag, en zelfs voor of rond de middag zou verhuizen...
waaw, dat gaf een goed gevoel!


en inderdaad, vlak na het middaguur was het zo ver...

er arriveerde een klein bedje en twee verpleegsters op de picu, met de vraag waar martje lag...
ze stonden vlak aan haar bed, maar ze hadden haar niet onmiddellijk in de gaten
"hier !", zei ik, en met een vriendelijke, "maar daar sè ligt onze poppemie !", werd ze begroet.

nu moet je weten dat martje niet houdt van alles wat maar enigszins op een verpleegster of verpleger lijkt - die witte kleur, dat is niet echt aan haar besteed...
dus keek ze me maar angstig aan, zo met een blik van : "oei, mama, wat gaat er nu gebeuren? help mij!"

en inderdaad, er gebeurde van alles !

heel haar elektriciteitswinkel moest meeverhuizen...
pompen werden van bed verwisseld, draden werden zorgvuldig verlegd, informatie over 'wat-nu-wat was', werd uitgewisseld, buik- en blaassonden met hun respectievelijke vergaarbak moesten ook mee...
en tussen heel die wirwar lag ook nog ons martje ...
je zag ze bijna niet meer liggen...

martje doorstond waarlijk haar ergste angstzweet
door de lange intubatie was haar stemmetje nog verlamd, maar toch zag je haar krijsen en huilen van je welste, en haar oogjes spraken boekdelen
ik moest, om heel die winkel naar behoren verhuisd te krijgen, wat afstand nemen, maar haar ogen lieten me niet gaan,
ze keken me aan, en vroegen met grote nadruk : "mama, laat me niet in de steek, help me, ik ben bang !!"

zodra ik kon, ging ik naast haar nieuwe bedje staan...
ik stak mijn hand naar haar uit, en onmiddellijk greep ze mijn vinger vast met een besluitvaardigheid van : "die laat ik hier nooit meer los !"

omdat de overdracht van informatie nog een tijdje in beslag nam, had ik volop de tijd om haar wat te kalmeren met enkele tedere knuffels en lieve zoenen ... ze genoot er duidelijk van ...

en dan kwam de lange weg naar 3K6...
via het ondergrondse doolhof van het uz

de verpleegsters zetten er een stevige tred op, zodat het bijna leek op een spoedtransport, wat het eigenlijk niet was...
martje had geen zin om mijn vinger los te laten, en dus mocht ik stevig meestappen, gelukkig werden we nu en dan tot stoppen gedwongen, omdat een 'tegenligger' ons moest dwarsen ...

toen we uiteindelijk op 3K6 aankwamen, kregen we van de aanwezige verpleging en onderhoudsploeg een warm onthaal.

fijn ! echt fijn !!

aan warmte en vriendelijkheid is hier absoluut geen gebrek !
alles gebeurt hier steeds met dezelfde smile, van het ene tot het andere oor,
niets is hen hier te veel !
een dikke pluim verdienen ze hier, allemaal, op 3K6 !!
zeg dat ik het gezegd heb...

maar dan was het voor martje nog niet gedaan ...
heel haar winkel moest nu nog opnieuw geïnstalleerd worden...
alle draden werden ontward en elke bijhorende spuitpomp werd uitgezocht
eenmaal een link was gelegd, werd de bestaande leiding vervangen door een nieuw exemplaar...
alles moet hier gewoonweg superclean zijn,
alle mogelijke bacteriële indringers worden hier met man en macht geweerd...

voor martje was dit er echt té veel aan
door al die witte gedaantes om haar heen, sloeg ze weer in overdrive ...

zelfs haar darmpjes gingen hier in mee...
want plots produceerden ze twee zenuwachtige windstootjes...

ik had met haar te doen, en toch was ik stilletjes blij met die plofjes ...
want dat betekende dat haar darmpjes op gang geschoten waren !

het resultaat van dit alles, was een klein koffielepeltje stoelgang in haar pamperke...
niet veel, maar toch al iets !


de hele namiddag is martje onrustig gebleven
paul, de lieverd van dienst op ons kamertje, was heel erg met haar begaan,
hij vermoedde dat ze heel sterk onder de indruk was van die verhuis,
en dat ze wel eens hevige napijnen zou kunnen hebben van alle schokken die ze had moeten doorstaan,
dus gaf hij haar wat pijnstillers en rustbrengende medicatie,
en zorgde voor een speciale luchtmatras-met-motor, tegen doorligwonden, want martje kon zich nog niet bewegen...
maar geen van zijn goedbedoelde maatregelen kon martje bekoren,
ze jankte, kloeg en huilde heel regelmatig, de hele namiddag lang

er was duidelijk iets wat haar tegenging...


tegen de avond liet ze opnieuw een klein plofje ontsnappen
en ja, er was weer wat stoelgang mee...

omdat ze nog aan een blaassonde en allerlei andere draden vastzit en ze vrij onrustig was, vertrouwde ik het niet om het pampertje in mijn eentje te verversen
dus riep ik er paul bij..

samen verversten we haar rustig en vlot
terwijl we bezig waren, kwam er zachtjes nog wat stoelgang uit haar darmpjes...
we vingen het op en deden rustig verder...

maar dan...

dan kwam plots de vulkaan tot leven...
stromboli ontplofte !!

ze gaf daar een knal van je welste !
en spoot met onmiddellijk gevolg, een ééénorme straal aan darminhoud naar buiten ... !!!

gevolg :
alles wat zich in de vuurlinie bevond, werd bedolven onder een groen-bruine smurrie...
haar mooie olifantknuffel, die ze van geerts collega's gekregen heeft, en die op het einde van haar bedje stond, veranderde van een zachtgrijze kleur in een mengsel van groen en bruine tinten
haar bedje zelf, haar lakentje en dekentje,
de rand van haar bed, de spijlen om haar bed,
de pomp van haar matras,
de staander met spuitpompen,
de vloer achter haar bedje,
alles, gewoon alles was besmeurd...

en ja, daar stonden we dan,
paul aan de ene kant van het bed, ik aan de andere kant...
we keken elkaar aan, en dachten onmiddellijk hetzelfde:
" oei! hoe en waar gaan we hieraan beginnen? "
waarop paul zuchtte : "DIT het ik nu nog NOOIT meegemaakt... !"

enerzijds ontdaan door de verrassing die martje ons had voorgeschoteld,
en anderzijds van pure miserie,
schoten we allebei in een enorme lach...

haar olifantknuffel, daar had paul geen goed oog op,
hij achtte hem klaar voor de vuilnisbelt,
maar dan had hij nog niet gehoord van mijn kunsten als 'vlekkenkampioen'
dat vies klein varkentje, of liever olifantje, zou ik wel weer proper krijgen !
die uitdaging ging ik wel met "plezier" aangaan !
dus nam ik hem op een van de weinige, nog onbevuilde plaatsen vast, draaide hem in een lakentje, en zette hem even op zij...

al snel kwamen enkele collega-lieverdjes bijspringen, met handschoenen en ontsmettingsprodukt in de aanslag...
wel een half uur hebben ze gekuist en gefrot
overal was de smurrie tussen gespoten...
en alles moest weer "mister-proper-schoon&clean" zijn

en weet je wat het leukste van de hele zaak was?
ik hoefde voor een keertje NIETS te doen of te kuisen,
ik mocht erbij staan, martje troosten, en er naar kijken...

zàààààààààlig
en ongelooflijk grappig, was het !

we hebben hier wat afgelachen met onze "stromboli"
(nvdr.  'stromboli' is een klein vulkaaneilandje nabij italië - sicilië  -  dus, geen een of ander verwijtwoordje naar martje toe, alhoewel, ... what's in a name ...)

en de olifant,
die ziet er vandaag weer zo goed als nieuw uit !
misschien moet ik de marketingafdeling van dreft en dash eens op de hoogte brengen van dit voorval....
goed voor een gedegen reclamedraaiboek!

en martje,
zij was blijkbaar ook verlost !
haar kamertje was gedoopt, haar protest op de hele zaak was ge-uit
en haar buikje geledigd ...
ze zag dat het goed was, en viel in slaap...

...


dàt was het, dus!

dàt had haar de hele namiddag zo onrustig gehouden ...