momenteel in een kuntmatige slaap ....

zondag 17 oktober 2010

omdat martje de afgelopen 2 dagen de slaap maar niet kon vatten,
      - is ze té bang? of, heeft ze té veel pijn? - ze kan het zelf nog niet zeggen -
hebben de artsen deze middag beslist om haar in een kunstmatige slaap te brengen ...

omdat ze echt wel moe is, énorm moe, vielen haar ogen telkens dicht

maar op het moment dat je dacht van : "ja! nu is ze eindelijk vertrokken!"

schrok ze om de een of andere reden - ofwel van haar eigen inslaap (remslaap) of van een of andere pomp die in alarm sloeg (ofwel bij haar, ofwel bij een ander kindje), waardoor ze weer wakker schrok ...

zo ging dit dus al twee dagen aan één stuk door (dag én nacht)

bij momenten was ze echt heel rustig en bij andere momenten was ze dan weer fel onrustig tot zelfs angstig

het ene moment viel ze in slaap, het volgende was ze weer klaar wakker

de ingreep die ze heeft moeten ondergaan is heel zwaar geweest en slaap is op dit moment nu eenmaal heel essentieel om goed te kunnen herstellen...
ze moét dus gewoon slapen, maar blijkbaar is ze op àlle vlakken een vechtertje - ook tegen haar eigen slaap...

de vorige dagen hebben we (de verpleging, de artsen en wijzelf) al het mogelijke ondernomen om martje te laten slapen - je kan wellicht niets meer bedenken dat wij nog niet geprobeerd hebben
*dvd'tje van zandkasteel
*slaapliedjes zingen
*lichte massagekes op alle mogelijke plekjes (neusje, voorhoofdje, armpjes, beentjes, ...)
*aaien
*verduisteren
*handen voor de ogen houden
*erbij gaan liggen in bed
*een nieuwe positie geven
*knuffels erbij leggen
*alle externe prikkels wegnemen
* enz ...
* enz ...
   ...   ...   ...

de artsen en verpleging zijn énorm met haar begaan

keer op keer kwamen ze gisteren piepen of ze nu toch wel al sliep, maar telkens moest ik hen een negatieve blik toewerpen

omdat martje zelfstandig ademde en verdere opdrijving van de medicatie té gevaarlijk zou zijn voor haar ademhaling, hebben ze beslist om haar opnieuw aan de beademingsmachine te koppelen

zo kunnen ze veiliger werken 

ik moet eerlijk bekennen dat ik wel blij ben met hun beslissing

aan de ene kant was ik wel blij dat martje zo snel in staat was om zelfstandig te ademen,

maar aan de ander kant deed het me wel pijn om haar zo te zien worstelen tegen haar slaap en/of tegen de pijn.

waarschijnlijk zal martje enkele dagen zo in slaap gehouden worden

in die tijd krijgt haar lichaam de kans om te recupereren van de marathon-ingreep

12,5 uren opereren is toch wel uiterst zwaar voor zo'n klein bezeke

ik heb deze namiddag wel een uur of twee zo aan haar bedje gestaan (hoelang precies weet ik niet, want op zo'n moment heb ik niet echt een tijdsbesef, en de tijd vliegt gewoon voorbij)

maar veel kon ik daar niet doen ...

ze slaapt,

ze beseft waarschijnlijk niet dat ik er ben,

- maar, ik heb toch niet nagelaten om wat tegen haar te vertellen - je weet maar nooit dat ze me toch hoort -

op aanraden van de verpleging, en rijp beraad bij mezelf, heb ik beslist om deze avond niet op 4k6 te slapen

4k6 is de 4de verdieping van gebouw k6 - een verdieping hoger dan 3k6, de kinderkankerafdeling,

daar heb ik momenteel een kamertje ter beschikking gekregen van de lievekes

zo ben ik toch steeds dichtbij (zowel voor mezelf, als voor hen, mochten ze me nodig hebben)

en, neem ik geen kamertje op 3k6 in beslag

want, de kamertjes op 3k6 zijn al beperkt in hoeveelheid en op heel wat dagen zijn ze, spijtig genoeg dat dit realiteit is, allemaal bezet

momenteel ben ik dus onverwacht thuis

dit tot groot jolijt van wannes en heike ... !

immers, morgen is het mijn verjaardag, en ze hadden zich blijkbaar al voorbereid op een verjaardagsfeest-op-afstand,

maar neen!  plots verscheen ik deze avond in de deuropening ...

je had hun gezichtjes moeten zien !

ze spraken boekdelen !

zo zie je, 

aan alles is er ook een positieve kant ...

door het feit dat martje nu kunstmatig slaapt, kunnen wannes en heike mijn verjaardag 'live' met me vieren ...

en, het zal deugd doen om weer eens in mijn eigen bedje te slapen,

want mijn rug en mijn nek beginnen al te kreunen naar hun eigen matras en hoofdkussen...

morgen, mijn verjaardag ...

mijn zanglust-vrienden weten dat mijn 41ste ook al een speciale was

    - gent en mijn verjaardag, martje heeft er blijkbaar een speciale band mee -

morgen :  43 kaarsjes ...

ik zal ze een na een aan martje opdragen !!!