martje wordt heel voorzichtjes weer wakker ....

donderdag 21 oktober 2010

het is een tijdje geleden, maar hier ben ik weer...

het is vandaag een week geleden dat martje geopereerd werd
ze is vrij snel wakker geworden uit haar verdoving,
maar had blijkbaar zóveel pijn en was behoorlijk angstig,
waardoor ze niet naar behoren rustig kon ademen, en ook de slaap niet meer kon vatten
daarbij kreeg ze ook nog koorts tot dicht bij de 39°C

ze is 2 dagen aan een stuk wakker geweest,
was zodanig uitgeput, dat haar oogjes constant dichtvielen,
maar telkens wanneer we dachten dat ze 'vertrokken' was, schrok ze weer wakker...
dit kón zo niet verder !
en dus, is ze sinds zondagmiddag terug in een kunstmatige slaap gebracht

op die manier kreeg haar lichaam de kans om op een rustige manier te herstellen
daarbij kreeg ze ook antibiotica om de binnengeslopen bacterie te lijf te gaan

zo te zien deden de genomen maatregelen haar echt deugd
haar parameters gaven aan dat ze rustig was, en dat haar lichaam de verdoving goed verdroeg
de koorts daalde ook vrij snel

vanaf dinsdagnamiddag is er beslist om beetje bij beetje de slaap/verdovingsmedicatie weer af te bouwen
om het hele proces héél rustig te laten verlopen, en om afkickverschijnselen te vermijden, krijgt ze andere slaapmedicatie in ruil
ons martje lijkt wel een kleine junkie...
morfine, dormicum en ...  worden afgebouwd - temesta en methadon worden toegediend...

maar, het verloopt inderdaad héél rustig
nu en dan doet ze eens haar oogjes open
en langzaam aan zie je ze tijdens de wakkere momenten ook eens écht kijken
ze herkent ons
ze wil iets zeggen of duidelijk maken
maar ze kan niet, omdat ze nog aan de beademingsmachine ligt

die intubatie vindt ze helemaal niet leuk
telkens probeert ze met haar handje tot bij de tube te komen,
maar het lukt haar niet, omdat haar handjes vastgebonden liggen
daarna, schudt ze hevig met haar hoofdje heen en weer, waarmee ze "nee !" wil zeggen

wij herkennen dit signaal, en we vinden het eigenlijk wel fijn dat ze al onmiddellijk communiceert...
martje heeft een hele sterke wil, en ze kan die ook al goed naar voren brengen

hier een voorbeeldje :
wanneer we haar eten geven/gaven, en ze heeft genoeg, schudt ze ook hevig met haar hoofdje
of, wanneer ze ipv nog wat eten, eerst wat wil drinken, schudt ze "neen!" - duwt ze de lepel weg en wijst naar haar beker...

ik hoop dat ook diezelfde sterke wil haar doorheen deze hele nare situatie zal helpen loodsen...

ze is momenteel alvast goed op weg...



nu en dan testen ze al eens uit of het haar lukt om weer zelfstandig te ademen,
en de resultaten zijn bemoedigend
indien alles verder goed verloopt, zal ze morgen of zaterdag losgekoppeld worden van de machine...
ook dit doen ze héél geleidelijk :
in een eerste fase zullen ze overschakelen van volledig gestuurd ademen (de machine doet nu alles voor haar)
naar een minder gestuurde fase, om daarna alleen nog wat ondersteuning te bieden aan de ademhaling...
wanneer het haar lukt om zonder ondersteuning voldoende in te ademen en ook weer voldoende uit te ademen, zal de intubatie verwijderd worden ...
misschien, heel misschien morgen al,
maar het kan ook duren tot zaterdag of zelfs zondag
ze willen absoluut zeker zijn
ze nemen geen risico's


deze avond is ook nog eens een echo genomen van haar niertjes,
en blijkbaar zou alles ook oké zijn,
geert is nu bij haar (aflossing van de wacht - ik ben naar huis gekomen)
en via skype heb ik het goede nieuws van hem vernomen
net toen ik vertrok kwam een dokter het toestel brengen,
een halfuurtje later zou hij het onderzoek komen doen...


martje herstelt beetje bij beetje
hopelijk is haar buikje binnenin al goed genezen en zal de pijn ook, zo goed als of misschien wel volledig, verdwenen zijn wanneer ze volledig wakker is




ikzelf voel me momenteel een beetje raar...
ik wil zó graag bij martje zijn, maar aan de andere kant wil ik ook graag thuis zijn, bij geert, en bij wannes en heike
ik weet gewoon niet waar ik het beste ben
ik wil overal tegelijk zijn
ik voel me een beetje verscheurd
mijn hart bloedt

bij martje kan ik momenteel eigenlijk niet echt veel doen,
en toch, ze wordt stilletjes aan wakker,
en telkens als ze even door haar verdoving breekt,
en haar ogen op en doet, ben ik superblij dat ik bij haar ben,
want, op die momenten kan ze heel onrustig zijn,
en dan geeft het me een goed gevoel wanneer ik haar kan troosten en weer wat tot rust kan brengen

en thuis,daar kan ik wel vanalles doen
er is wel altijd iets te doen,
en geert, wannes en heike zijn er ook nog...

maar als ik thuis ben, wil ik bij martje zijn,
voel ik me schuldig dat ik haar daar alleen achterlaat,
en als ik bij martje ben,
voel ik me schuldig omdat ik
geert en wannes en heike alleen moet laten

soms weet ik het echt niet meer...

ik ben een weegschaaltje  ...  zou dit er iets mee te maken hebben?