dinsdag 6 juli 2010 - de bewuste dag … waarop de aarde onder onze voeten wegschoof en de tijd bleef stilstaan …

Op dinsdag 6 juli 2010 mocht ik om 09.00 uur in Roeselare zijn om een scan te laten nemen van Martjes oog.

Wetende dat ik naar een ziekenhuis ging, en met het gegeven dat Martje wat verdoofd zou worden voor de scan, had ik de nodige literatuur meegenomen…

Ik vermoedde dat dit wel een hele voormiddag, misschien wel tot een uur of twee in de namiddag zou kunnen duren…

Daar aangekomen werd mij de weg getoond naar de kinderafdeling, en kreeg Martje er een bedje op de zogenaamde  'dagkliniek'.

Na wat wachten was het redelijk vlot onze beurt, en gingen we richting radiologie.

Geert zou Wannes en Heike respectievelijk naar het sportkamp en naar kunstkadee brengen (hun vakantieactiviteiten deze week) en daarna zou hij mij komen vervoegen.

Omdat ik redelijk vlot aan de beurt was, was Geert er nog niet en bracht ik hem telefonisch op hoogte van het feit dat we al van de kinderafdeling verdwenen waren richting radiologie. Daar zou hij ons wel weten te vinden…

Een vriendelijke anesthesist kwam Martje halen, en ik mocht mee tot ze sliep…

Nog steeds van geen kwaad bewust ging ik weer in de gang nabij de wachtzaal zitten om Geert op te wachten.

Even later was hij er…

Het duurde even, maar toen verscheen Martjes bedje…

Neen, ze mocht nog niet mee – er zou nog een andere scan genomen worden…

Daarvoor moesten ze even langsheen de gang waar wij zaten, passeren en zo zagen we haar – ze sliep rustig…

Ik vond het toen al raar: een tweede scan …. hm …

Maarja ik zou wel weer wat té ongerust zijn zeker… ?

Het duurde toch wel even hoor!

En toen kwamen ze vragen naar:  'de mama van Martje Bekaert'  niet:  'de ouders van'  maar:  'de mama van'

Martje was op de ontwaakzaal en ik mocht bij haar zijn terwijl ze wakker kwam …

Naar de papa werd niet geïnformeerd – slechts één van de twee mocht erbij zijn – ik liet Geert nog de keuze om erbij te zijn, maar hij trok zich terug…

Ik vond het zielig voor hem…

Ik heb het hem toen ook achteraf gezegd: wij zorgen samen voor de kinderen – hij evenveel als ik, waarom zou hij dan niet evenveel recht hebben om bij Martje te zijn als ik? Hij hoeft zich voor mij niet achteruit te steken – ik zet met liefde een stapje op zij voor hem!

Maar in een ziekenhuis is dit blijkbaar geen evident gegeven.  

Maarja, wij zijn ook niet “evident”,  dat weet iedereen die ons kent…

Omdat ik dacht dat ik nog lang bij Martje zou moeten blijven zitten wachten, informeerde ik eerst even waar ik een toilet kon vinden, en dat ging ik ook eerst en vooral even opzoeken.

Toen ik terugkwam was Martje al behoorlijk goed wakker aan het worden en zoals ik haar ken was ze dus vrij paniekerig …

Ik had dus meteen de handen vol om haar te kalmeren, maar ze hoorde en voelde dat ik haar bloedeigen mama was en zo ging de storm algauw liggen.

Een lieve verpleegster bood mij een doos met leuke knuffels aan, en ik mocht er daar eentje uit kiezen voor haar.

Mijn oog viel op een lieftallige Donald Duck… zelf had de verpleegster nog een leuk konijntje staan op haar bureau, en om de een of andere reden wou ze die ook graag aan Martje geven… en zo had ze niet één maar twee gratis knuffels in haar bedje liggen.

Naar aanleiding van het schenken van die knuffels, sloegen de verpleegster en ik nog een praatje. Bleek dat er daar in het ziekenhuis regelmatig knuffels toekomen van mensen die ze wegdoen. Eerst worden ze grondig gewassen en ontsmet, en daarna belanden ze in een stapelplaats. Van daaruit wordt de doos op de ontwaakzaal regelmatig aangevuld. Telkens wanneer een kindje op de ontwaakzaal komt, mag het (of de ouder) een knuffel kiezen uit de doos.

Ik moet zeggen dat dit een klein maar heel fijn en lief gebaar is!

(Waarschijnlijk staan er op nog andere plaatsen ook zo’n grabbeldozen, want alle kindjes op de dagkliniek hadden na hun onderzoek een nieuwe knuffel… dit maakt het ziekenhuisbezoek toch wel wat aangenamer, niet?)

Omdat Martje zo snel wakker was, mocht ze ook snel terug naar haar kamertje op de dagkliniek.

Eenmaal op de kinderafdeling, was Geert nergens te bespeuren… dus belde ik hem even op.

Omdat Geert dacht dat ik toch wel een tijdje zou wegblijven, was hij een wandelingetje gaan maken, en had hij ook zijn maag wat bijgevuld. (Hij had thuis lekkere rijstsalade gemaakt, en had dit meegebracht in een koelbox-zak.)

Geert was heel verrast dat wij daar zo snel terug waren.

Lief als hij is, bracht hij voor mij de koelbox-zak mee met de rest van de rijstsalade.

Heerlijk was het om wat te eten, want mijn maag begon toch ook wel al erg te knorren.

Tijdens de namiddag hielden Geert en ik ons wat bezig met Martje entertainen en zelf wat lezen – we doodden dus de tijd…

De uren gingen traag voorbij, en Martje was moe maar kon niet slapen – de omgeving was haar té vreemd … vrolijk werd ze er niet van, in tegendeel…

Zo rond 15.15 uur besloot Geert weer huiswaarts te rijden om Wannes en Heike op te pikken van hun activiteit.

Zonder enig nieuws vertrok hij…

Ik bleef bij Martje in het ziekenhuis.

Zo rond 16.45 uur kwam een verpleegster mij melden dat de dokter gevraagd had om een longfoto te nemen.

Ik vond dit vrij raar, en werd innerlijk ongerust.

Ik ging met haar mee naar de radiologie.  Mijn moederlijk instinct volgend, en de vele kankergevallen in de familie kennende, spookte de mogelijkheid op kanker al door mijn hoofd.

Maar, ik stelde mezelf weer gerust met het eeuwige idee dat ik me weer té ongerust maakte en dat het allemaal wel geen zo’n vaart zou lopen… (nu weet ik beter, mijn instinct had het dus juist)

Toen Martje op de tafel lag, ging ik achteruit en sloot me aan bij de ‘fotograaf’ van dienst – ik loerde onmiddellijk op het scherm om te zien of ik enig verdacht vlekje of zo zou kunnen opsporen – maar neen, ik zag niets…

“Waarom dan die foto?”,  schoot er door mijn hoofd – er is niets te zien – alleen maar mooie gave longetjes - ….

(inderdaad, er was ook niets te zien – haar longen, hart en lever zijn vrij!)

Redelijk gerustgesteld en opnieuw denkende dat dit bij de standaardonderzoeken hoort,  ging ik met Martje terug naar de kamer.

Ik ondernam nog een poging om haar te doen slapen, en ja, het lukte – ze viel uiteindelijk in slaap.

Ik zette me wat te lezen…

Oef..  even rust …

Achteraf bleek dit dé stilte voor dé storm te zijn….

De verpleegster van dienst kwam me stilletjes zeggen dat de dokter nog graag een echo van haar buikje wou, en dat hij over een half uurtje zou langskomen …

Ik vermoed dat het ongeveer 17.30 à 17.45 uur was toen de dokter binnenkwam – hij had nog 2 assistenten bij zich.

Dr. Roelens is een zeer vriendelijke zachte man – hij excuseerde zich voor het feit dat Martje sliep maar vroeg of het toch mogelijk was om bij haar nog een extra echo te doen.

Ik zag aan zijn gezicht dat hij bezorgd was.

Voorzichtjes heb ik haar wakker gemaakt en haar op mijn arm genomen. Zo droeg ik haar mee naar de onderzoekskamer, die net om de hoek op de kinderafdeling gelegen was.

Ik voelde het…

De zenuwen gierden door mijn lijf…

Ik mocht haar op de tafel leggen en haar rompertje wat omhoog schuiven zodat haar buikje vrij kwam voor het onderzoek.

De dokter zette zich neer en zonder dat hij het wist, zuchtte hij stilletjes (mijn zintuigen stonden op scherp!)

Hij spoot een grote hoeveelheid gel op haar buikje – dat verbaasde me al – zo veel, waarom toch?

Daarna begon hij zijn onderzoek, en hij besprak wat hij zag met zijn assistenten.

Uit de woorden die hij gebruikte, ook al was dit medische taal, kon ik opmaken dat er in haar buikje een tumor zat en dat het gezwel op haar oogje een uitzaaiing was.

De zenuwen gierden nog méér door mijn lijf…

Ik begon onmiddellijk een aantal vragen te stellen, en toen antwoordde de dokter dat hij er bij mij blijkbaar geen doekjes om moest winden, dat hij blijkbaar met de deur in huis mocht vallen…

Ik antwoordde hem dat hij mij mocht zeggen waarover het ging.

En toen kwam het…

Hetgeen hij zag, was een enorme tumor in haar buikje – zeker zo groot als een tennisbal – die tumor was een primaire tumor, het gezwel op haar oogje was al een uitzaaiing van die tumor…

Ik vroeg onmiddellijk naar de genezingskansen – en toen, alvorens te antwoorden, zuchtte hij nog een keertje (weer heel stilletjes, maar ik stond op scherp)  - waarschijnlijk omdat hij innerlijk zocht naar de juiste en zachtste  woorden,  die hij blijkbaar niet onmiddellijk vond – hij antwoordde mij dat hij daar niet direct een heel duidelijk antwoord kon op geven, dat daar nog verdere onderzoeken voor nodig waren.

Ik stopte niet met vragen, en ik smeet het er uit: “moeten we er rekening mee houden dat we haar eventueel kunnen verliezen??”

Even stilte – even weer het supersnel zoeken naar een antwoord – ik zag dat hij het zelf moeilijk had om deze diagnose te moeten stellen (hij is ook maar een mens, een vader, en dit moet niet leuk zijn, daar kan ik maar al te goed inkomen, en hij deed zijn uiterste best om héél zacht te blijven)

Toen antwoordde hij me dat hij hoopte dat hij alles veel té erg ingeschatte, maar dat hij de situatie op dit ogenblik wel héél ernstig vond… 

Heel voorzichtig zei hij me dat wij er wel best rekening mee zouden houden dat deze kans er kon inzitten…

Ik las de moeite waarmee hij deze eerlijke woorden liever niet zei, maar het toch moedig deed. 

Hij voegde er wel onmiddellijk aan toe dat we toch moesten blijven hopen.

Dat ze voor elke kans gingen vechten …

Ik stond daar … mezelf sterk houdende en toch half verdwaasd en vol ongeloof wat mijn oren zojuist te horen hadden gekregen.

Ik liet me niet “doen” en probeerde verder zo helder mogelijk te denken….

De organisator in mij nam de bovenhand – deed mijn overweldiging aan gevoelens even bevriezen…

Ik begon over de behandeling…

Hij stelde me voor om Martje over te brengen naar zijn collega’s in het UZ van Gent.  Hij voegde er ook direct aan toe dat we ook mochten kiezen voor Leuven of Brussel.

Ik zei hem dat ik daar geen keuze kon in maken, dat ik op hem vertrouwde, en dat ik het beste wenste, dat afstand geen struikelblok mocht zijn in zijn keuze, want dat dat voor ons geen probleem zou vormen.

Hij vertelde ons dat het UZ Gent op gebied van kinderkanker in Vlaanderen zowat de beste kliniek is, en dat ze ook in de wereld hoog aangeschreven staat en dat ze er ook internationaal sterk samenwerken met andere landen.

Ik liet de keuze aan hem…

Indien het om zijn eigen kind zou gaan, dan zou hij voor het UZ Gent kiezen, zei hij.

Dus gaf ik hem het fiat om Martje daar naartoe te brengen… (ik durfde deze beslissing alleen te nemen omdat ik wist dat Geert hetzelfde als mij zou denken, en dat hij net hetzelfde zou zeggen – en dat bleek achteraf ook zo te zijn)

Hij vroeg me ook of het zou lukken om mijn man op de hoogte te brengen en, of het voor mijn man zou lukken om nog eens tot in Roeselare te komen. Hij had ons graag nog eens samen gesproken. (hij bleef echt de hele tijd héél attent en bezorgd)

Ik zei hem dat het wel zou lukken… ik hield me echt supersterk… of was ik té verdwaasd ?

Hij zou mij dan even met rust zou laten, en ondertussen alles in gereedheid brengen met het UZ,  zodat we Martje morgen al naar daar zouden kunnen brengen.

Met Martje in een innige omhelzing dicht tegen me aan,  ben ik terug naar de kamer gewandeld…

daar schoten de tranen me in de ogen, mijn gevoelens waren niet meer tegen te houden…

hoe lang ik daar gestaan heb, weet ik niet meer …

de tijd stond stil, de wereld was onder mijn voeten weggeschoven…

toen heb ik een paar keer diep in- en uitgeademd,  heb ik mijn moed tezamen geraapt, en heb ik Geert gebeld…

al even verdwaasd als ik, is Geert naar me toe gekomen.

Wannes en Heike liet hij bij oma, met de boodschap dat de dokter ons nog eens wou spreken.

Over de diagnose hij had bedachtzaam nog niets gezegd …