ons benefietconcert krijgt aandacht van het nieuwsblad ...
IEDEREEN BETAALT ZOVEEL TOEGANGSGELD ALS HIJ ZELF WIL
Benefietconcert omdat kindje agressieve kanker overwon
MEULEBEKE - Bijna exact een jaar geleden stortte de wereld van Leen Van Hee en Geert Bekaert in. Hun dochtertje Martje van nog geen jaar oud bleek een agressieve kanker te hebben. Ondertussen lijkt het meisje genezen en daarom geven de ouders een benefietconcert.
Op 6 juli 2010 werd het even helemaal zwart voor de ogen van Leen Van Hee toen ze van een Roeselaarse dokter vernam dat haar dochter Martje een agressieve vorm van kanker had. 'Het werd eerder toevallig ontdekt nadat we een soort buil opmerkten boven haar rechteroog', zegt mama Leen. 'Na een echo bleek dat Martje een grote tumor in haar buik had, met zeven uitzaaiingen, waaronder één boven het oog.'
Meteen werd Martje opgenomen op de kinderkankerafdeling van het UZ in Gent. 'Daar kreeg Martje een zware chemokuur om de tumoren te verkleinen. Na die kuur volgde een operatie van 12,5 uur om de tumor uit de buik te verwijderen. Na die operatie heeft Martje zwaar afgezien. Ze bleef tien dagen verdoofd omdat ze het niet kon harden van de pijn.'
Begin december zou de derde fase van het genezingsproces plaatsvinden. 'Een zware stamceloperatie, maar die moest uiteindelijk niet gebeuren. Als bij wonder bleken alle uitgezaaide tumoren verdwenen.De behandeling werd meteen in de diepvriezer gestoken. Ook de nabehandeling was niet meer nodig. Martje moet wel nog elke zes weken op controle.'
Tijdens Martjes verblijf op 3K6, zoals de kinderkankerafdeling in Gent heet, kregen de mama, papa, broertje Wannes (10) en zusje Heike (8) veel ondersteuning van het Kinderkankerfonds. 'Zo konden Wannes en Heike bijvoorbeeld deelnemen aan een broertjes- en zusjesnamiddag. Ik en mijn man konden dan weer terecht bij een psycholoog en verpleegsters die ons altijd hielpen met de grootste glimlach. Daarom willen we voor hen iets terug doen. We beslisten een benefietconcert te geven op woensdag 6juli in De Vondel, exact een jaar na de diagnose.'
Op het programma staan twee jazzbands die heel toegankelijke muziek brengen. 'Iedereen bepaalt zelf hoeveel toegangsgeld hij betaalt. Enige voorwaarde is dat het bedrag, dat in een gesloten enveloppe afgegeven wordt aan de kassa, op de enveloppe staat. Zo kunnen we aan het einde van de avond een totaalbedrag bekend maken. Mensen die meer dan veertig euro in de enveloppe steken, krijgen een fiscaal attest als ze er een naamkaartje bij stoppen.'
Info: www.martjebekaert.blogspot.com Storten kan op 285-0305382-55
.
op woensdag 6 juli 2011 ... precies 1 jaar na de diagnose, organiseren we een benefiet voor het kinderkankerfonds - allen daarheen !
Op 6 juli 2010 stortte onze wereld in…
bij ons Martje, toen net geen één jaar jong, werd door dr. Roelens in het Heilig Hartziekenhuis in Roeselare een heel agressieve uitgezaaide kanker vastgesteld: “een neuroblastoom met diverse botmetastasen en een beenmerginvasie”.
De primaire tumor bevond zich in haar buikje en de uitzaaiingen waren over haar hele lichaampje verspreid.
's Anderendaags kwamen we terecht op 3K6 van het UZ Gent : de kinderhemato- en oncologie afdeling. Een wereld die voor ons, tot dan toe, een ‘ver-van-mijn-bed’ – bestaan leed.
De diagnose werd er volledig bevestigd… we waren verbijsterd, wisten niet wat te doen of te zeggen...
Heel gauw echter kwamen we erachter dat deze microkosmos barstte van héél competente dokters, deskundige chirurgen, warme en toegewijde verplegers en verpleegsters. Daarnaast waren er ook nog de spelbegeleiders, de psychologen, het onderhoudspersoneel en Koester die zorgt voor de thuisbegeleiding.
Al die mensen hebben maar één doel voor ogen: ons Martje en de andere zieke kinderen er weer bovenop helpen. Dat al die mensen - naast onze familie en vrienden - ons hebben kunnen dragen op onze, vaak moeilijke, tocht is mede te danken aan het kinderkankerfonds.
Dit steunfonds werd opgericht door prof. Yves Benoit, hoofd van de kinderkankerafdeling, die al heel vroeg inzag dat kinderkanker niet alleen het kind zelf maar het héle gezin treft.
Om de werking van het kinderkankerfonds verder mogelijk te maken en zeker ook uit dankbaarheid voor de goede zorgen waarmee al die mensen ons en ons Martje omringden, willen we met heel veel enthousiasme iets terug doen door middel van onze eigen passie: nl. de muziek.
Daarom, op 6 juli 2011, exact één jaar na de vaststelling van Martjes ziekte, organiseren we een benefietconcert waarvan de opbrengst integraal naar het kinderkankerfonds gaat.
Het concert zal uit 2 delen bestaan.
In het eerste deel zullen "The Vintage Jazz Cats" de dixieland- en swingperiode uit de jazz doen herleven.
In het tweede deel zal de bigband “The Concord Jazz Ensemble” het repertoire van Frank Sinatra brengen. We mogen rekenen op de zeer gewaardeerde inbreng van Pascal Maertens, een gerenommeerd Sinatra-imitator.
En, wie weet, volgt er achteraf nog een heuse leuke jam met eenieder die zich geroepen voelt om zijn muzikaal steentje bij te dragen….
De inkomprijs is vrij door u zelf te bepalen.
We zijn heel tevreden met elke financiële bijdrage.
Je zal deze je aan de ingang kunnen deponeren.
Wij willen graag de discretie omtrent de bijdragen bewaren, daarom vragen we om je bijdrage in een gesloten enveloppe te steken.
Echter, om op de avond zelf het verzamelde bedrag aan alle aanwezigen én het kinderkankerfonds te kunnen meedelen, vragen we om op de buitenzijde van je enveloppe het gedeponeerde bedrag te noteren. Zo hoeven we geen enkele enveloppe te openen …
Het deponeren zelf van je enveloppe zal ook heel discreet kunnen gebeuren.
Mensen die graag een fiscaal attest (bijdragen groter dan 40€) van het kinderkankerfonds ontvangen, kunnen hierop rekenen.
Steek gewoon naast je bijdrage een adreskaartje met het verzoek tot een fiscaal attest in je enveloppe.
Later stuurt het kinderkankerfonds dan een fiscaal attest op naar het bijgevoegd adres.
Uw ‘reservatie’ kan je telefonisch doen op 051/48 95 83 of via e-mail op geert_bekaert@msn.com of leen_van_hee@msn.com
Om enigszins een idee te hebben van het bezoekersaantal, en om hier onze organisatie zo efficiënt mogelijk te kunnen op afstellen, vragen we vriendelijk om uw komst aan ons vooraf mee te delen.
We zien alvast met heel veel verlangen uit naar dit concert en jullie aanwezigheid !
Noteer « 6 juli – OC Vondel Meulebeke – 20.00 uur » dus alvast in je agenda …
Het wordt een mooie, gezellige, easy-listening-concertavond - met oa. geert zelf aan één van de pupiters ...
Tot dan !
Lieve warme groetjes,
Geert en Leen
Bekaert – Van Hee
Wannes, Heike en Martje
ps. helpen jullie mee om ons berichtje te verspreiden?
blaas de paardenbloempluisjes de wereld rond, zodat we een mooi bedrag bijeen kunnen rapen om nog heel wat andere kindjes & gezinnen te kunnen helpen ....
Kan je spijtig genoeg niet aanwezig zijn maar wil je het kinderkankerfonds toch steunen, dan kan je een bijdrage storten op het rekeningnummer van het kinderkankerfonds (285 – 0305382 – 55 ) met als vermelding: « Singing & Swinging for 3K6 – Martje Bekaert ».
Een bijdrage vanaf 40 euro geeft recht op een fiscaal attest dat automatisch wordt opgestuurd.
een wonder is geschied !
donderdag 9 december 2010 - 5 maanden later ...
al een hele tijd heb ik echt geen zin om hier iets te schrijven - het lukt me gewoon niet ...
mijn oprechte excuses aan iedereen die hier vaak tevergeefs kwam piepen - op facebook schreef ik nu en dan wél iets kort, maar hier lukte het mij niet - een voorteken van "zich slecht gaan voelen...?"
ik weet het zelf niet...
maar nu, nu deze avond, móet het er toch even uit ....
ik kan het wel van de daken schreeuwen !!
een wonder is geschied, echt waar !!
we zijn net terug van uz gent, en hebben gewoonweg niet-te-geloven-schitterend nieuws gekregen !
kort gezegd : de prof wist ons te vertellen dat op de scans en uit de andere onderzoeken blijkt, dat er momenteel NIETS meer te vinden is ! (enkel iets heel kleins van ongeveer 1 cm, waarvan ze vermoeden dat het littekenweefsel is van de operatie)
alle slechte cellen zijn wonder boven wonder verdwenen !
daarom wordt de behandeling die momenteel loopt, en waarin we normaalgezien nu aan de stamceltransplantatie gekomen waren, bevroren !!!
dwz, dat de transplantatie niet doorgaat, en dat martje momenteel ook geen enkele vorm van chemo meer krijgt !
ze wordt wel van héél nabij gevolgd, om na te gaan of er niets terugkomt.
de eerste 2 jaar zijn héél cruciaal - en als alles verder positief evolueert, kan ze over 6 jaar (bij haar eerste communie) genezen verklaard worden...
(mocht er toch iets terugkomen, dan wordt de behandeling weer opgestart, en gaat de transplantatie, na eerst weer enkele chemokuren, dan toch door)
morgen, vrijdag 10 december 2010, om 07.30 uur wordt haar catheter zelfs al verwijderd !
geloof het of geloof het niet - blijkbaar is de cirkel rond...
we kregen vandaag kamer 10 toegewezen - voor ons een heel speciale kamer, want onze eerste kennismaking met 3k6, op 7 juli 2010, was op ... kamer 10
nu 5 maanden later, stonden we terug op kamer 10 (na ondertussen tal van andere kamertjes 'bezocht' te hebben) en zie, hier kregen we, vrij onverwacht, dit niet-te-geloven-ongelooflijk-schitterend nieuws te horen !
al een hele tijd heb ik echt geen zin om hier iets te schrijven - het lukt me gewoon niet ...
mijn oprechte excuses aan iedereen die hier vaak tevergeefs kwam piepen - op facebook schreef ik nu en dan wél iets kort, maar hier lukte het mij niet - een voorteken van "zich slecht gaan voelen...?"
ik weet het zelf niet...
maar nu, nu deze avond, móet het er toch even uit ....
ik kan het wel van de daken schreeuwen !!
een wonder is geschied, echt waar !!
we zijn net terug van uz gent, en hebben gewoonweg niet-te-geloven-schitterend nieuws gekregen !
kort gezegd : de prof wist ons te vertellen dat op de scans en uit de andere onderzoeken blijkt, dat er momenteel NIETS meer te vinden is ! (enkel iets heel kleins van ongeveer 1 cm, waarvan ze vermoeden dat het littekenweefsel is van de operatie)
alle slechte cellen zijn wonder boven wonder verdwenen !
daarom wordt de behandeling die momenteel loopt, en waarin we normaalgezien nu aan de stamceltransplantatie gekomen waren, bevroren !!!
dwz, dat de transplantatie niet doorgaat, en dat martje momenteel ook geen enkele vorm van chemo meer krijgt !
ze wordt wel van héél nabij gevolgd, om na te gaan of er niets terugkomt.
de eerste 2 jaar zijn héél cruciaal - en als alles verder positief evolueert, kan ze over 6 jaar (bij haar eerste communie) genezen verklaard worden...
(mocht er toch iets terugkomen, dan wordt de behandeling weer opgestart, en gaat de transplantatie, na eerst weer enkele chemokuren, dan toch door)
morgen, vrijdag 10 december 2010, om 07.30 uur wordt haar catheter zelfs al verwijderd !
geloof het of geloof het niet - blijkbaar is de cirkel rond...
we kregen vandaag kamer 10 toegewezen - voor ons een heel speciale kamer, want onze eerste kennismaking met 3k6, op 7 juli 2010, was op ... kamer 10
nu 5 maanden later, stonden we terug op kamer 10 (na ondertussen tal van andere kamertjes 'bezocht' te hebben) en zie, hier kregen we, vrij onverwacht, dit niet-te-geloven-ongelooflijk-schitterend nieuws te horen !
5 maanden geleden was martje nog een mogelijk vogeltje-voor-de-kat en nu, is alles gewoonweg WEG - FOETSIE !!
ja dus, dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn, dat mogen wij momenteel aan den lijve ondervinden!
ik kan het nog steeds niet goed vatten, het moet nog een beetje tot me doordringen ...
mijn paardenbloempluisjeszaadje is zachtjes neergedaald en ligt nu zachtjes te kiemen ...
ons klein eenzaam grassprietje-van-de-hoop heeft miljoenen vriendjes bijgekregen ...
ons voetbalveld begint weer groen kleuren, ...
groen van hoop, groen van dankbaarheid ....
een mooier kerstgeschenk konden wij ons niet indenken !
dankbaarheid is nu het enige wat door mijn hoofd gonst !!
samen thuis-zijn lonkt ...
donderdag 4 november 2010
even heel snel een berichtje :
we hebben deze avond de dokter op bezoek gekregen, en die had supernieuws!
MARTJE MAG MORGEN MEE NAAR HUIS !!!
waaw !!
we hebben zelfs al een snelcursusje "hoe sluit ik de sondevoeding aan? " gekregen
ja, want martje leeft momenteel op heel speciale sondevoeding, die uit Liverpool overgevlogen moet worden ...
ze weigert nog steeds om vast voedsel in haar mondje op te nemen, maar dat blijkt volgens de dokters heel normaal te zijn
ze moet die voeding 20 op 24 uur krijgen, dus zal ze voor het grootste stuk van de dag nog vasthangen aan de pomp die dat druppelsgewijs in haar maagje brengt
aan een tempo van 40 ml per uur, dit is te vergelijken met 1/5 van een brikje fristi, chocomelk of fruitsap per uur - héél traagjes dus, maar zo houdt ze het binnen, anders spuugt ze het gewoon er weer uit ...
haar maagje moet nog wat opnieuw leren werken, maar geduld is een mooie deugd, dus ...
hoe alles verder deze week verlopen is in het ziekenhuis, vanaf de uitbarsting van stromboli tot nu, vertel ik in een volgend berichtje, maar bij deze staat hier toch al het goede nieuws te lezen ... :
morgen zijn we weer met z'n allen samen thuis ...
even heel snel een berichtje :
we hebben deze avond de dokter op bezoek gekregen, en die had supernieuws!
MARTJE MAG MORGEN MEE NAAR HUIS !!!
waaw !!
we hebben zelfs al een snelcursusje "hoe sluit ik de sondevoeding aan? " gekregen
ja, want martje leeft momenteel op heel speciale sondevoeding, die uit Liverpool overgevlogen moet worden ...
ze weigert nog steeds om vast voedsel in haar mondje op te nemen, maar dat blijkt volgens de dokters heel normaal te zijn
ze moet die voeding 20 op 24 uur krijgen, dus zal ze voor het grootste stuk van de dag nog vasthangen aan de pomp die dat druppelsgewijs in haar maagje brengt
aan een tempo van 40 ml per uur, dit is te vergelijken met 1/5 van een brikje fristi, chocomelk of fruitsap per uur - héél traagjes dus, maar zo houdt ze het binnen, anders spuugt ze het gewoon er weer uit ...
haar maagje moet nog wat opnieuw leren werken, maar geduld is een mooie deugd, dus ...
hoe alles verder deze week verlopen is in het ziekenhuis, vanaf de uitbarsting van stromboli tot nu, vertel ik in een volgend berichtje, maar bij deze staat hier toch al het goede nieuws te lezen ... :
morgen zijn we weer met z'n allen samen thuis ...
stil protest op originele wijze ge-uit ...
donderdag 28 oktober 2010
sinds vorige week heb ik niets meer geschreven, maar ondertussen is er wel al héél wat gebeurd...
het was voor mij een hele intensieve week, waardoor ik 's avonds 'leeg' was
zin om dàn nog aan een bericht te beginnen, had ik echt niet meer...
sorry, sorry, sorry, maar jullie geduld wordt straks beloond met héérlijk nieuws ...!
eerst nog dit - (een 'mea culpa, mea maxima culpa') :
ik ken mezelf vrij goed, en ik weet, dat wanneer ik begin aan een bericht, ik daar wel even zoet mee ben ...
ik weet ook dat ik rust nodig heb om sterk te blijven...
dus liet ik mijn geschrijf maar wijselijkerwijze wat links liggen
alleen op mijn facebookpagina schreef ik regelmatig een berichtje - daar kàn ik niet veel schrijven, móet ik héél kort zijn, ben ik dus snel klaar (het aantal tekens voor een bericht is heel beperkt, vandaar ...)
ik zei het eerder al : ik wil niet dat deze blog een 'blok-aan-mijn-been' wordt.
het moet mijn uitlaatklep blijven, de rem op het molentje in mijn hoofd, mijn boei in de woelige zee waardoor ik het hoofd boven water kan blijven houden, mijn sterkmaker, ...
wat niet wil zeggen dat ik egoïstisch wil zijn, want het besef dat heel wat mensen met onze situatie meele(v/z)en geeft me tonnen kracht om door te gaan, om de moed niet op te geven en te blijven geloven dat het ooit allemaal weer goed wordt ...
bij deze dus een oprechte "dankjewel" - jullie steun doet mij, geert, wannes en heike ééénorm veel deugd !
en nu het hééééérlijke nieuws :
martje ligt sinds maandag weer op een kamertje op 3K6 !
in de loop van vorige week werd de slaapmedicatie stapje per stapje afgebouwd - hierdoor kwam ze al nu en dan eens een beetje wakker
ze bleef echter beademd, maar toch ondervonden ze ook dat ze zo nu en dan al eens wat mee-ademde;
dat was een goed teken
zo werd er beslist om ook de hulp van de machine stilletjes aan af te bouwen, tot ze alleen nog maar een heel klein beetje ondersteuning kreeg.
zaterdagavond werd dan beslist om de intubatie te verwijderen, waardoor ze dus weer volledig zelfstandig zou moeten/kunnen ademen.
het was een spannend moment !
maar het verliep heel vlot - de tube kwam er heel vlot uit, en ze ademde onmiddellijk heel goed - eerst wat met horten en stoten, maar al vrij vlug weer rustig en normaal
in eerste instantie kreeg ze wat hulp door middel van adrenaline, om haar bloedvaten 'open' te zetten, en daarna door wat extra goeie zuurstof via een 'neusbrilletje' (zo'n slangetje dat om de oortjes wordt gelegd, en in de twee neusgaatjes past)
martje vond dit brilletje maar niks, trouwens er zat al een maagsonde in haar neusje, dus vond ze dat er blijkbaar net teveel aan...
telkens weer gingen haar handjes richting neusje, terwijl haar beide neusvleugeltjes zicht krulden als een biggenstaartje
maar neen, ze kon er niet bij, want de verpleging was haar al voor geweest : haar handjes waren vastgebonden aan haar bedje of soms ook wel eens aan haar pamperke...
deze maatregel was al onmiddellijk genomen toen ze op de PICU (pediatric intensive care unit) was toegekomen, wat me eigenlijk wel een rustgevend gevoel gaf, want ze is in staat om alle draden (en het zijn er nogal wat) los te trekken...
martje evolueerde zondag heel goed, zodanig zelfs dat er al gesproken werd over een kamertje op 3K6...
en inderdaad, toen ik maandag bij haar kwam wist de verpleegster mij onmiddellijk te zeggen dat ze nog die dag, en zelfs voor of rond de middag zou verhuizen...
waaw, dat gaf een goed gevoel!
en inderdaad, vlak na het middaguur was het zo ver...
er arriveerde een klein bedje en twee verpleegsters op de picu, met de vraag waar martje lag...
ze stonden vlak aan haar bed, maar ze hadden haar niet onmiddellijk in de gaten
"hier !", zei ik, en met een vriendelijke, "maar daar sè ligt onze poppemie !", werd ze begroet.
nu moet je weten dat martje niet houdt van alles wat maar enigszins op een verpleegster of verpleger lijkt - die witte kleur, dat is niet echt aan haar besteed...
dus keek ze me maar angstig aan, zo met een blik van : "oei, mama, wat gaat er nu gebeuren? help mij!"
en inderdaad, er gebeurde van alles !
heel haar elektriciteitswinkel moest meeverhuizen...
pompen werden van bed verwisseld, draden werden zorgvuldig verlegd, informatie over 'wat-nu-wat was', werd uitgewisseld, buik- en blaassonden met hun respectievelijke vergaarbak moesten ook mee...
en tussen heel die wirwar lag ook nog ons martje ...
je zag ze bijna niet meer liggen...
martje doorstond waarlijk haar ergste angstzweet
door de lange intubatie was haar stemmetje nog verlamd, maar toch zag je haar krijsen en huilen van je welste, en haar oogjes spraken boekdelen
ik moest, om heel die winkel naar behoren verhuisd te krijgen, wat afstand nemen, maar haar ogen lieten me niet gaan,
ze keken me aan, en vroegen met grote nadruk : "mama, laat me niet in de steek, help me, ik ben bang !!"
zodra ik kon, ging ik naast haar nieuwe bedje staan...
ik stak mijn hand naar haar uit, en onmiddellijk greep ze mijn vinger vast met een besluitvaardigheid van : "die laat ik hier nooit meer los !"
omdat de overdracht van informatie nog een tijdje in beslag nam, had ik volop de tijd om haar wat te kalmeren met enkele tedere knuffels en lieve zoenen ... ze genoot er duidelijk van ...
en dan kwam de lange weg naar 3K6...
via het ondergrondse doolhof van het uz
de verpleegsters zetten er een stevige tred op, zodat het bijna leek op een spoedtransport, wat het eigenlijk niet was...
martje had geen zin om mijn vinger los te laten, en dus mocht ik stevig meestappen, gelukkig werden we nu en dan tot stoppen gedwongen, omdat een 'tegenligger' ons moest dwarsen ...
toen we uiteindelijk op 3K6 aankwamen, kregen we van de aanwezige verpleging en onderhoudsploeg een warm onthaal.
fijn ! echt fijn !!
aan warmte en vriendelijkheid is hier absoluut geen gebrek !
alles gebeurt hier steeds met dezelfde smile, van het ene tot het andere oor,
niets is hen hier te veel !
een dikke pluim verdienen ze hier, allemaal, op 3K6 !!
zeg dat ik het gezegd heb...
maar dan was het voor martje nog niet gedaan ...
heel haar winkel moest nu nog opnieuw geïnstalleerd worden...
alle draden werden ontward en elke bijhorende spuitpomp werd uitgezocht
eenmaal een link was gelegd, werd de bestaande leiding vervangen door een nieuw exemplaar...
alles moet hier gewoonweg superclean zijn,
alle mogelijke bacteriële indringers worden hier met man en macht geweerd...
voor martje was dit er echt té veel aan
door al die witte gedaantes om haar heen, sloeg ze weer in overdrive ...
zelfs haar darmpjes gingen hier in mee...
want plots produceerden ze twee zenuwachtige windstootjes...
ik had met haar te doen, en toch was ik stilletjes blij met die plofjes ...
want dat betekende dat haar darmpjes op gang geschoten waren !
het resultaat van dit alles, was een klein koffielepeltje stoelgang in haar pamperke...
niet veel, maar toch al iets !
de hele namiddag is martje onrustig gebleven
paul, de lieverd van dienst op ons kamertje, was heel erg met haar begaan,
hij vermoedde dat ze heel sterk onder de indruk was van die verhuis,
en dat ze wel eens hevige napijnen zou kunnen hebben van alle schokken die ze had moeten doorstaan,
dus gaf hij haar wat pijnstillers en rustbrengende medicatie,
en zorgde voor een speciale luchtmatras-met-motor, tegen doorligwonden, want martje kon zich nog niet bewegen...
maar geen van zijn goedbedoelde maatregelen kon martje bekoren,
ze jankte, kloeg en huilde heel regelmatig, de hele namiddag lang
er was duidelijk iets wat haar tegenging...
tegen de avond liet ze opnieuw een klein plofje ontsnappen
en ja, er was weer wat stoelgang mee...
omdat ze nog aan een blaassonde en allerlei andere draden vastzit en ze vrij onrustig was, vertrouwde ik het niet om het pampertje in mijn eentje te verversen
dus riep ik er paul bij..
samen verversten we haar rustig en vlot
terwijl we bezig waren, kwam er zachtjes nog wat stoelgang uit haar darmpjes...
we vingen het op en deden rustig verder...
maar dan...
dan kwam plots de vulkaan tot leven...
stromboli ontplofte !!
ze gaf daar een knal van je welste !
en spoot met onmiddellijk gevolg, een ééénorme straal aan darminhoud naar buiten ... !!!
gevolg :
alles wat zich in de vuurlinie bevond, werd bedolven onder een groen-bruine smurrie...
haar mooie olifantknuffel, die ze van geerts collega's gekregen heeft, en die op het einde van haar bedje stond, veranderde van een zachtgrijze kleur in een mengsel van groen en bruine tinten
haar bedje zelf, haar lakentje en dekentje,
de rand van haar bed, de spijlen om haar bed,
de pomp van haar matras,
de staander met spuitpompen,
de vloer achter haar bedje,
alles, gewoon alles was besmeurd...
en ja, daar stonden we dan,
paul aan de ene kant van het bed, ik aan de andere kant...
we keken elkaar aan, en dachten onmiddellijk hetzelfde:
" oei! hoe en waar gaan we hieraan beginnen? "
waarop paul zuchtte : "DIT het ik nu nog NOOIT meegemaakt... !"
enerzijds ontdaan door de verrassing die martje ons had voorgeschoteld,
en anderzijds van pure miserie,
schoten we allebei in een enorme lach...
haar olifantknuffel, daar had paul geen goed oog op,
hij achtte hem klaar voor de vuilnisbelt,
maar dan had hij nog niet gehoord van mijn kunsten als 'vlekkenkampioen'
dat vies klein varkentje, of liever olifantje, zou ik wel weer proper krijgen !
die uitdaging ging ik wel met "plezier" aangaan !
dus nam ik hem op een van de weinige, nog onbevuilde plaatsen vast, draaide hem in een lakentje, en zette hem even op zij...
al snel kwamen enkele collega-lieverdjes bijspringen, met handschoenen en ontsmettingsprodukt in de aanslag...
wel een half uur hebben ze gekuist en gefrot
overal was de smurrie tussen gespoten...
en alles moest weer "mister-proper-schoon&clean" zijn
en weet je wat het leukste van de hele zaak was?
ik hoefde voor een keertje NIETS te doen of te kuisen,
ik mocht erbij staan, martje troosten, en er naar kijken...
zàààààààààlig
en ongelooflijk grappig, was het !
we hebben hier wat afgelachen met onze "stromboli"
(nvdr. 'stromboli' is een klein vulkaaneilandje nabij italië - sicilië - dus, geen een of ander verwijtwoordje naar martje toe, alhoewel, ... what's in a name ...)
en de olifant,
die ziet er vandaag weer zo goed als nieuw uit !
misschien moet ik de marketingafdeling van dreft en dash eens op de hoogte brengen van dit voorval....
goed voor een gedegen reclamedraaiboek!
en martje,
zij was blijkbaar ook verlost !
haar kamertje was gedoopt, haar protest op de hele zaak was ge-uit
en haar buikje geledigd ...
ze zag dat het goed was, en viel in slaap...
...
dàt was het, dus!
dàt had haar de hele namiddag zo onrustig gehouden ...
sinds vorige week heb ik niets meer geschreven, maar ondertussen is er wel al héél wat gebeurd...
het was voor mij een hele intensieve week, waardoor ik 's avonds 'leeg' was
zin om dàn nog aan een bericht te beginnen, had ik echt niet meer...
sorry, sorry, sorry, maar jullie geduld wordt straks beloond met héérlijk nieuws ...!
eerst nog dit - (een 'mea culpa, mea maxima culpa') :
ik ken mezelf vrij goed, en ik weet, dat wanneer ik begin aan een bericht, ik daar wel even zoet mee ben ...
ik weet ook dat ik rust nodig heb om sterk te blijven...
dus liet ik mijn geschrijf maar wijselijkerwijze wat links liggen
alleen op mijn facebookpagina schreef ik regelmatig een berichtje - daar kàn ik niet veel schrijven, móet ik héél kort zijn, ben ik dus snel klaar (het aantal tekens voor een bericht is heel beperkt, vandaar ...)
ik zei het eerder al : ik wil niet dat deze blog een 'blok-aan-mijn-been' wordt.
het moet mijn uitlaatklep blijven, de rem op het molentje in mijn hoofd, mijn boei in de woelige zee waardoor ik het hoofd boven water kan blijven houden, mijn sterkmaker, ...
wat niet wil zeggen dat ik egoïstisch wil zijn, want het besef dat heel wat mensen met onze situatie meele(v/z)en geeft me tonnen kracht om door te gaan, om de moed niet op te geven en te blijven geloven dat het ooit allemaal weer goed wordt ...
bij deze dus een oprechte "dankjewel" - jullie steun doet mij, geert, wannes en heike ééénorm veel deugd !
en nu het hééééérlijke nieuws :
martje ligt sinds maandag weer op een kamertje op 3K6 !
in de loop van vorige week werd de slaapmedicatie stapje per stapje afgebouwd - hierdoor kwam ze al nu en dan eens een beetje wakker
ze bleef echter beademd, maar toch ondervonden ze ook dat ze zo nu en dan al eens wat mee-ademde;
dat was een goed teken
zo werd er beslist om ook de hulp van de machine stilletjes aan af te bouwen, tot ze alleen nog maar een heel klein beetje ondersteuning kreeg.
zaterdagavond werd dan beslist om de intubatie te verwijderen, waardoor ze dus weer volledig zelfstandig zou moeten/kunnen ademen.
het was een spannend moment !
maar het verliep heel vlot - de tube kwam er heel vlot uit, en ze ademde onmiddellijk heel goed - eerst wat met horten en stoten, maar al vrij vlug weer rustig en normaal
in eerste instantie kreeg ze wat hulp door middel van adrenaline, om haar bloedvaten 'open' te zetten, en daarna door wat extra goeie zuurstof via een 'neusbrilletje' (zo'n slangetje dat om de oortjes wordt gelegd, en in de twee neusgaatjes past)
martje vond dit brilletje maar niks, trouwens er zat al een maagsonde in haar neusje, dus vond ze dat er blijkbaar net teveel aan...
telkens weer gingen haar handjes richting neusje, terwijl haar beide neusvleugeltjes zicht krulden als een biggenstaartje
maar neen, ze kon er niet bij, want de verpleging was haar al voor geweest : haar handjes waren vastgebonden aan haar bedje of soms ook wel eens aan haar pamperke...
deze maatregel was al onmiddellijk genomen toen ze op de PICU (pediatric intensive care unit) was toegekomen, wat me eigenlijk wel een rustgevend gevoel gaf, want ze is in staat om alle draden (en het zijn er nogal wat) los te trekken...
martje evolueerde zondag heel goed, zodanig zelfs dat er al gesproken werd over een kamertje op 3K6...
en inderdaad, toen ik maandag bij haar kwam wist de verpleegster mij onmiddellijk te zeggen dat ze nog die dag, en zelfs voor of rond de middag zou verhuizen...
waaw, dat gaf een goed gevoel!
en inderdaad, vlak na het middaguur was het zo ver...
er arriveerde een klein bedje en twee verpleegsters op de picu, met de vraag waar martje lag...
ze stonden vlak aan haar bed, maar ze hadden haar niet onmiddellijk in de gaten
"hier !", zei ik, en met een vriendelijke, "maar daar sè ligt onze poppemie !", werd ze begroet.
nu moet je weten dat martje niet houdt van alles wat maar enigszins op een verpleegster of verpleger lijkt - die witte kleur, dat is niet echt aan haar besteed...
dus keek ze me maar angstig aan, zo met een blik van : "oei, mama, wat gaat er nu gebeuren? help mij!"
en inderdaad, er gebeurde van alles !
heel haar elektriciteitswinkel moest meeverhuizen...
pompen werden van bed verwisseld, draden werden zorgvuldig verlegd, informatie over 'wat-nu-wat was', werd uitgewisseld, buik- en blaassonden met hun respectievelijke vergaarbak moesten ook mee...
en tussen heel die wirwar lag ook nog ons martje ...
je zag ze bijna niet meer liggen...
martje doorstond waarlijk haar ergste angstzweet
door de lange intubatie was haar stemmetje nog verlamd, maar toch zag je haar krijsen en huilen van je welste, en haar oogjes spraken boekdelen
ik moest, om heel die winkel naar behoren verhuisd te krijgen, wat afstand nemen, maar haar ogen lieten me niet gaan,
ze keken me aan, en vroegen met grote nadruk : "mama, laat me niet in de steek, help me, ik ben bang !!"
zodra ik kon, ging ik naast haar nieuwe bedje staan...
ik stak mijn hand naar haar uit, en onmiddellijk greep ze mijn vinger vast met een besluitvaardigheid van : "die laat ik hier nooit meer los !"
omdat de overdracht van informatie nog een tijdje in beslag nam, had ik volop de tijd om haar wat te kalmeren met enkele tedere knuffels en lieve zoenen ... ze genoot er duidelijk van ...
en dan kwam de lange weg naar 3K6...
via het ondergrondse doolhof van het uz
de verpleegsters zetten er een stevige tred op, zodat het bijna leek op een spoedtransport, wat het eigenlijk niet was...
martje had geen zin om mijn vinger los te laten, en dus mocht ik stevig meestappen, gelukkig werden we nu en dan tot stoppen gedwongen, omdat een 'tegenligger' ons moest dwarsen ...
toen we uiteindelijk op 3K6 aankwamen, kregen we van de aanwezige verpleging en onderhoudsploeg een warm onthaal.
fijn ! echt fijn !!
aan warmte en vriendelijkheid is hier absoluut geen gebrek !
alles gebeurt hier steeds met dezelfde smile, van het ene tot het andere oor,
niets is hen hier te veel !
een dikke pluim verdienen ze hier, allemaal, op 3K6 !!
zeg dat ik het gezegd heb...
maar dan was het voor martje nog niet gedaan ...
heel haar winkel moest nu nog opnieuw geïnstalleerd worden...
alle draden werden ontward en elke bijhorende spuitpomp werd uitgezocht
eenmaal een link was gelegd, werd de bestaande leiding vervangen door een nieuw exemplaar...
alles moet hier gewoonweg superclean zijn,
alle mogelijke bacteriële indringers worden hier met man en macht geweerd...
voor martje was dit er echt té veel aan
door al die witte gedaantes om haar heen, sloeg ze weer in overdrive ...
zelfs haar darmpjes gingen hier in mee...
want plots produceerden ze twee zenuwachtige windstootjes...
ik had met haar te doen, en toch was ik stilletjes blij met die plofjes ...
want dat betekende dat haar darmpjes op gang geschoten waren !
het resultaat van dit alles, was een klein koffielepeltje stoelgang in haar pamperke...
niet veel, maar toch al iets !
de hele namiddag is martje onrustig gebleven
paul, de lieverd van dienst op ons kamertje, was heel erg met haar begaan,
hij vermoedde dat ze heel sterk onder de indruk was van die verhuis,
en dat ze wel eens hevige napijnen zou kunnen hebben van alle schokken die ze had moeten doorstaan,
dus gaf hij haar wat pijnstillers en rustbrengende medicatie,
en zorgde voor een speciale luchtmatras-met-motor, tegen doorligwonden, want martje kon zich nog niet bewegen...
maar geen van zijn goedbedoelde maatregelen kon martje bekoren,
ze jankte, kloeg en huilde heel regelmatig, de hele namiddag lang
er was duidelijk iets wat haar tegenging...
tegen de avond liet ze opnieuw een klein plofje ontsnappen
en ja, er was weer wat stoelgang mee...
omdat ze nog aan een blaassonde en allerlei andere draden vastzit en ze vrij onrustig was, vertrouwde ik het niet om het pampertje in mijn eentje te verversen
dus riep ik er paul bij..
samen verversten we haar rustig en vlot
terwijl we bezig waren, kwam er zachtjes nog wat stoelgang uit haar darmpjes...
we vingen het op en deden rustig verder...
maar dan...
dan kwam plots de vulkaan tot leven...
stromboli ontplofte !!
ze gaf daar een knal van je welste !
en spoot met onmiddellijk gevolg, een ééénorme straal aan darminhoud naar buiten ... !!!
gevolg :
alles wat zich in de vuurlinie bevond, werd bedolven onder een groen-bruine smurrie...
haar mooie olifantknuffel, die ze van geerts collega's gekregen heeft, en die op het einde van haar bedje stond, veranderde van een zachtgrijze kleur in een mengsel van groen en bruine tinten
haar bedje zelf, haar lakentje en dekentje,
de rand van haar bed, de spijlen om haar bed,
de pomp van haar matras,
de staander met spuitpompen,
de vloer achter haar bedje,
alles, gewoon alles was besmeurd...
en ja, daar stonden we dan,
paul aan de ene kant van het bed, ik aan de andere kant...
we keken elkaar aan, en dachten onmiddellijk hetzelfde:
" oei! hoe en waar gaan we hieraan beginnen? "
waarop paul zuchtte : "DIT het ik nu nog NOOIT meegemaakt... !"
enerzijds ontdaan door de verrassing die martje ons had voorgeschoteld,
en anderzijds van pure miserie,
schoten we allebei in een enorme lach...
haar olifantknuffel, daar had paul geen goed oog op,
hij achtte hem klaar voor de vuilnisbelt,
maar dan had hij nog niet gehoord van mijn kunsten als 'vlekkenkampioen'
dat vies klein varkentje, of liever olifantje, zou ik wel weer proper krijgen !
die uitdaging ging ik wel met "plezier" aangaan !
dus nam ik hem op een van de weinige, nog onbevuilde plaatsen vast, draaide hem in een lakentje, en zette hem even op zij...
al snel kwamen enkele collega-lieverdjes bijspringen, met handschoenen en ontsmettingsprodukt in de aanslag...
wel een half uur hebben ze gekuist en gefrot
overal was de smurrie tussen gespoten...
en alles moest weer "mister-proper-schoon&clean" zijn
en weet je wat het leukste van de hele zaak was?
ik hoefde voor een keertje NIETS te doen of te kuisen,
ik mocht erbij staan, martje troosten, en er naar kijken...
zàààààààààlig
en ongelooflijk grappig, was het !
we hebben hier wat afgelachen met onze "stromboli"
(nvdr. 'stromboli' is een klein vulkaaneilandje nabij italië - sicilië - dus, geen een of ander verwijtwoordje naar martje toe, alhoewel, ... what's in a name ...)
en de olifant,
die ziet er vandaag weer zo goed als nieuw uit !
misschien moet ik de marketingafdeling van dreft en dash eens op de hoogte brengen van dit voorval....
goed voor een gedegen reclamedraaiboek!
en martje,
zij was blijkbaar ook verlost !
haar kamertje was gedoopt, haar protest op de hele zaak was ge-uit
en haar buikje geledigd ...
ze zag dat het goed was, en viel in slaap...
...
dàt was het, dus!
dàt had haar de hele namiddag zo onrustig gehouden ...
Abonneren op:
Posts (Atom)